Przekłuty balon i wiele pytań

Nie przyniósł ich występ tria Marcina Wasilewskiego z Henrykiem Miśkiewiczem na alcie i Adamem Pierończykiem na tenorze, którzy prezentowali bardzo wczesne utwory Krzysztofa Komedy. W wykonanej przez grupę muzyce przebijało się zainteresowanie kompozytora jazzowym mainstreamem lat 50. Wzorzec to szlachetny, szkoda tylko, że grupa skupiła się na odtworzeniu tej estetyki, nie proponując ani autorskich interpretacji utworów, ani nawet wartych zapamiętania partii solowych. Był to koncert zadziwiająco archaiczny i konserwatywny, jedynie chwilami emanujący pewnym jazzowym wdziękiem. Zaskoczyło mnie, że nawet Adam Pierończyk nie wyszedł poza ramy konwencji, wtapiając się w bezbarwny charakter całego wydarzenia. Jak na ironię, ten słabiutki koncert w Kaliszu trio Marcina Wasilewskiego zagrało niedługo po głośnych występach w nowojorskim klubie Village Vanguard, gdzie dzielili estradę z Joe Lovano. Cóż, jeśli słuchanie zespołu pianisty ma jeszcze jakiś sens, to tylko wtedy, gdy wykonuje własny repertuar. W przeciwnym razie ryzykujemy sidemańską sytuację bez wyrazu albo coś w rodzaju „wydarzonka specjalnego”. Artyści tej klasy powinni oszczędzić publiczności takich przedsięwzięć.

Muzykę bardziej współczesną, choć wcale nie ciekawszą, zaproponował duet pianisty Vladyslava „Adzika” Sendeckiego z perkusistą Jürgenem Spiegelem. Na ich program składały się melodyjne kompozycje o popowym potencjalne w stylu E.S.T. czy Tingvall Trio. Zostały zagrane sprawnie i z werwą, choć bez delikatności i przestrzeni na oddech. Intencje kolejnych utworów – ckliwość, patos, optymizm czy agresywna wirtuozeria – były podane jak na tacy, w sposób odpychający dosłownością. Nieco bardziej wyrafinowany, choć podobnie trudny do zniesienia, okazał się koncert saksofonisty Mariusa Neseta z repertuarem z albumu „Happy”. Było to swego rodzaju „uśmiechnięte fusion” spod znaku Yellowjackets, pełne plastikowych brzmień i partii tak bardzo skupionych na popisie, że od ich słuchania można dostać zadyszki. Trudno mi pojąć, jak można grać taką muzykę w trzeciej dekadzie XXI wieku. Takich zarzutów pewnie nie ma sensu kierować do innej gwiazdy festiwalu – 79-letniego Billy’ego Cobhama, który stylistycznie pozostaje wierny temu, co prezentował w latach siedemdziesiątych.

Jednym z wydarzeń, które – jak sądzę – szczególnie elektryzowało kaliską widownię, był koncert Leszka Możdżera i Adama Bałdycha z programem z nowej płyty „Passacaglia”. Nie ma się co dziwić – obaj to znani i kochani wirtuozi, piewcy dopieszczonego tonu, rozpędzonej wirtuozerii i pięknych, przystępnych melodii. W ich muzyce nade wszystko ważna jest jej idealnie wypolerowana powierzchowność. Który z nich wygrał w wyścigu po najbardziej niebiańskie brzmienie oraz najmilej rezonujący dźwięk? Chyba pianista, bo to na jego temat słyszałem później pełne entuzjazmu wypowiedzi. „On gra wszystko”! „Jest jak Olejniczak i Zimmerman”! Czułbym się odosobniony w swoim zadziwieniu, jak można wykonywać muzykę tak narcystycznie skupioną na technice i łatwo przyswajalnej urodzie, gdyby nie pewien głos z widowni. Znalazł się tam bowiem mężczyzna, który po jednym z pierwszych utworów krzyknął: „Można trochę szybciej”? Konsternacja. W innym momencie ten sam pan zaordynował: „Szkoda czasu, jedziemy”! Jak to? Słuchacz zaburza show? Robi to przedstawiciel tych, którzy w przeciwieństwie do krytyków – cytując Możdżera – „autentycznie i szczerze korzystają z muzyki”? Był to moment, gdy zupełnie nieoczekiwanie ktoś przekłuł wyidealizowany balon, który pianista i skrzypek stale nadmuchują.